6e vakantieverslag uit Nieuw Zeeland

Zesde verslag uit Nieuw Zeeland.
Bij de Thai geweest om een afhaalmaaltijd op te halen en aan de overkant van de straat in onze camper op te eten. In het Thaise restaurant zaten zeven jonge chinezen te eten waarvan één meisje. Wij kregen een fles water in afwachting van onze bestelling. Zo konden we op ons gemak die chinezen eens bestuderen. Ze deden van alles tegelijk, praten, met hun mobiel bezig en het spelen van een kaartspelletje. Op een gegeven moment werd hun eten geserveerd. Ze begonnen te eten en ineens verstarde het meisje. Ze zei niets en stak haar hand op en met haar andere hand wees ze naar haar bord en had het over een: “An animal in mij food”. Ze zat daar zo verstard dat wij dachten dat er minimaal een adder in haar bord kroop. Toen we in haar bord keken zagen we een kleine mier lopen. Het bord ging mee met de bediening maar hoe dit verder is afgelopen weten we niet. “Dat gezicht van dat meisje zullen we niet snel vergeten.
Daarna ons plekje voor de nacht gevonden. We hadden eerst een plekje uitgezocht aan de rand van een natuurgebied maar dat bleek bij aankomst in de mist te liggen en toch ook wel wat dicht bij de rand van een berg. Na een onrustige nacht wilde ik Frans een omgeving die wat minder gevaar met zich mee zou brengen als er weer schokken zouden komen. Daarom een ander plekje gevonden. We stonden die nacht bij het cricketveld van Nelson, daar waar het nationale team zijn eerste wedstrijd speelde in 1870. Het was een rustige nacht al dachten we eerst dat we op het plekje stonden van de plaatselijke hangjeugd. Er reden nogal wat auto’s af en aan met de plaatselijke jeugd. Vanmorgen wakker geworden met allemaal vogels met gele kopjes op het gras rondom ons. Nadat we waren opgestart reden we naar het nabij gelegen centrale punt van Nieuw Zeeland. Dit lag op één van de bergen waarop Nelson is gelegen. Het was een steile klim naar boven en we hadden een mooi uitzicht op de haven. We zagen van daaruit ook de plek waar we overnacht hadden.
Daarna naar de plaatselijke VVV om te zien of er al mogelijkheden waren om over te varen. Die waren er niet. Pas van 21-11 zou het weer mogelijk zijn om in beperkte mate over te varen. Gelukkig bleken er vliegtuigen te gaan vanuit Nelson naar Wellington. We waren voornemens om de camper achter te laten en over te vliegen naar het Noordereiland. We belden toen met het bedrijf waar we camper van huurden en daar kregen wij te horen dat zij als bedrijf contact hebben met rederij Interislander die woensdagmorgen een vaart had van Picton naar Wellington. Via deze man een overtocht geboekt en woensdagmorgen om 09.30 uur varen we dus over naar Wellington. Dus geen extra vliegreis. Daarna nog even een kort bezoekje aan Nelson en dan rijden we richting Picton, 144 kilometer verderop.
Onderweg naar Picton stonden we net buiten Nelson al stil ivm wegwerkzaamheden die moesten worden uitgevoerd ivm de aardbeving. Na een klein half uurtje werd de weg weer vrijgegeven. In dit gedeelte zag je allemaal kleine aardverzakkingen en stenen langs de kant van de weg. Verderop zag je dat er in deze streek heel veel water was gevallen. Rivieren namen allemaal modderwater mee. In het plaatsje Ray vallei namen we een stop. De middenstand bestond uit een benzinepomp, een garage, een snackbar annex supermarkt, annex dvd-verhuur, annex lunchroom, een bedrijf in grondverzet en een bar. Daar we een cappuccino wilden hebben het eerst geprobeerd in de bar. De barvrouw een dame van rond de 80 had enkele jaren geleden een Macphai (een soort ekster) aangehaald en deze was een soort huisdier geworden. Deze was gek op de veters van de schoenen van Tjitske.
In Picton vonden we een camping zo dicht mogelijk bij de Ferry. We moesten daar al om 08.30 uur zijn om ons aan te melden. Die avond een avondje niets en we aten uit de magnetron. Bleek dat er boven ons hoofd een spoortracé lag waarop ’s avonds nog twee goederentreinen over reden. Tegen de berg op en behoorlijk langzaam. Gelukkig reden er ’s nachts geen goederentreinen zodat we lekker konden slapen. De volgende morgen waren we op tijd bij de boot en om 10.00 uur voeren we weg. Een dik uur voeren we door een grillige baai naar open water. Dat leverde weer mooi plaatjes op. Aan boord een eeneiige tweeling van rond de 65 die een uur in de wind stonken en natuurlijk in de drukke loungeroom plek hadden om te zitten. Aan boord afwisselend binnen en buiten gezeten. Na 3 uur en 15 minuten waren we dan ook echt op het Noordereiland.
Met het navigatiesysteem stonden we binnen een kwartier na aankomst in het hartje van Wellington en wel boven op een heuvel om met een kabelbaan 600 meter af te dalen naar het centrum. Daar wat rondgeslenterd, wat inkopen gedaan en mensen bekeken. Een moderne stad. Wat ons opvalt in het Nieuw Zeeland dat er tot nu toe Aziaten en Maori’s rondlopen maar onze donker gekleurde medemensen ontbreken geheel.
De eerste man die we spraken in Wellington werkte als gemeentewerker en heette ons welkom en vertelde dat deze beving erger was dan alle bevingen van de afgelopen 20 jaar. De tweede persoon die we spraken begon ook meteen over de aardbeving en dat er in Wellington maar één in aanbouw zijnde woning geheel moet worden herbouwd en dan ook nog een woning die aardbevingbestendig zou moeten worden en dat er wegen in de stad ernstig werden beschadigd. Dit lazen we later ook nog in de plaatselijke krant.
Nadat we het centrum van Wellington voor gezien hielden reden we de stad uit in de richting van de westkust. In Otaki een plekje gevonden niet aan de kust maar in het groen van de Hobbits. We kozen een verharde weg die aan het eind onverhard werd en eindigde bij een rivier. Daar de nacht doorgebracht in de veronderstelling dat dit een eenzaam stukje was. Dat was het ook tot 10.00 uur ’s morgens. Achtereenvolgens kwamen er een boer op een brommer die twee stieren op kwam halen; een boer zijn koeien bekijken of ze de stormachtige nacht goed waren doorgekomen; en twee auto’s die goederen kwamen afleveren bij een boerderij die voor ons aan het oog onttrokken was door de heuvels en de bomen. Volgens één van de boeren was dit het natste voorjaar ooit maar een nat voorjaar betekende een goede zomer.
Vandaag vanuit Otaki naar Napier gereden weer aan de oostkust. Dit was een afstand van 250 kilometer. Wededen er ongeveer 7 uur over. We hebben vele tussenstops gemaakt en leuke foto’s van bijzonder en leuke dingen die we zagen. Als we weer ergens gebruik kunnen maken van internet zullen we ze uploaden en een paar bij het verslag voegen.
Napier bekeken tenminste de stad. Een mooie stad en een leuke centrum. Mooie boulevard. Zo Engels als het maar kan. In een park hing zelfs een waarschuwing dat er gif ligt en dodelijk is voor honden. Het was een keurig park en je zag er ook geen hond lopen. Mensen wel. Zo’n maatregel zou het in Nederland niet halen.
We staan nu half in het wild dat wil zeggen op een parkeerplaats voor overnachters aan de kust in Napier. Er staan denk ik veertig voertuigen. We kunnen morgen het water aanvullen, het vuilnis kwijt en het toilet lozen. Daar betaal je op een camping zo rond de 40 dollar voor en dan heb je er elektriciteit bij. Tot op heden hebben we nog geen enkele keer qua elektriciteit in het rood gestaan want tijdens het rijden laadt de accu weer op. Morgen kunnen we als er geen wolken de zon zien opkomen.