5e reisverslag uit Nieuw Zeeland
Blijf op de hoogte en volg FRITS
14 November 2016 | Nieuw Zeeland, Murchison
Vijfde vakantieverslag uit Nieuw Zeeland.
Vrijdag en zaterdag twee slechte dagen gehad voor wat betreft het weer. Vanmorgen zaterdag alles weer aangevuld op de camping en met een licht miezerregentje op pad gegaan naar het Noorden van het Zuidereiland. De bedoeling was om het Abel Tasman park te bezoeken en daar een dag of twee te verblijven. Gezien het weer onze plannen wat bijgesteld.
Tjitske heeft voor het eerst in de camper gereden en dat was als bijrijder best wel een beetje raar maar daardoor wel wat kunnen filmen onderweg. In de middle of nowhere hingen er aan een hek allemaal schoenen. Er hingen zelfs paren bij. Hoe komen die aan het hek? Zijn er niet gemelde verdwijningen geweest van wildkampeerders die naderhand nergens gemist werden?
Vandaag ook nog ondergronds geweest en wel in de grotten van Ngarua. Deze schijnen wereldberoemd te zijn. Het was kleinschalig maar erg leuk. In de grot kreeg ik enkele malen een kind van anderhalf jaar in de handen gedrukt omdat papa en mama de handen vol hadden aan hun andere kind en de bagage die ze bij zich droegen. Was best wel leuk bij het gemis van Ava en Mats.
Daarna naar Collingwood gereden gelegen aan de Golden Bay en die grenst weer aan het Abel Tasmanpark. Voor zondag een dagtrip van 6,5 uur geboekt waarbij we met een gemotoriseerd voertuig via het strand naar een natuurgebied toerijden. Mogelijk dat we vanuit dit punt ook nog walvissen kunnen zien. Maar we gaan eerst de nacht in. We staan weer op een mooi plekje aan de oceaan ongeveer 15 meter vanaf het water. De maan is goed zichtbaar en het maanlicht valt op de golven die omkrullen in de branding. Op het strand hebben we een dood zeemonster gefotografeerd waarvan je, als je die levend tegenkwam je behoorlijk zou schrikken.
Zondag was een mooie dag. De hele dag de zon gezien. Schijnt een uitzondering te zijn de komende 5 dagen. Vandaag een trip geboekt naar het einde van een landtong. Deze gaat kilometers vanaf het vaste land de oceaan in. Er vormen zich constant nieuwe duinen die zich ook nog eens verplaatsen. Daar is tevens het meest noordelijke puntje van het Zuidereiland te weten Cape Farewell.
We gingen uiteindelijk met 18 man en hebben grotendeels door de duinen en over het strand gereden. Het waaide behoorlijk dus het zand stoof aardig. Aardig wat zonnende zeehonden gezien. De meesten keken niet op of om. Kilometers schoon strand. Er lag geen enkel stukje troep op het strand. Op het Farewell Spit want zo heet deze landtong gelden de strengste milieueisen. Het is dan ook een zeldzaam gebied. Aan het einde van de landtong stond een vuurtoren en in en rondom een voormalig huis van de vuurtorenwachter een uurtje gepauzeerd. Indrukwekkende mooie natuur zoals stuifzand, schitterende duinen, blauwe oceaan en zeehonden. Helaas geen walvissen gezien.
Zondagavond na het eten de camper aan een weggetje geparkeerd met achter ons een bergrug met pal achter ons een historische begraafplaats. Volgens te teksten op de grafstenen lagen er mensen die ervoor hebben gezorgd dat Nieuw Zeeland geworden is tot wat het nu is. Na een wandeling de berg op en het plaatsje Callingwood vanaf boven bekeken te hebben gingen we de nacht in.
Rond middernacht werd Tjitske wakker en dacht dat ik lag te wiebelen met m’n voeten. Toen zij zag dat dit niet het geval was maakte ze me wakker. De camper schudde inderdaad behoorlijk. Eerst dacht ik dat het de wind was omdat de camper nogal wind gevoelig is maar omdat ik de wind niet hoorde kon dat eigenlijk niet. Daarna dachten we nog dat er iemand tegen de camper aan het duwen was maar ook dat kon eigenlijk niet omdat je niet hoorde dat er iemand liep. Maar ja je weet het maar nooit met een begraafplaats naast de camper! Ineens hoorden we ook nog een zwaar dreunend geluid. Hierop dacht ik Frans ineens aan een aardbeving waarop we besloten om naar een plekje te gaan waar we niet door vallende rotsblokken konden worden bedolven. Toen we aan het draaien waren kwam er een auto voorbij rijden die stopte en waarvan de inzittenden vertelden dat er een aardbeving was en zij vroegen hoe we ons voelden en dat we beter naar de school konden gaan omdat de gemeente daar mensen met raad en daad konden bijstaan. Hierop de weg ingeslagen naar de school en daar op een open stuk terrein geparkeerd. Die nacht kwamen er nog twee personenauto’s bij ons staan. Hierop de radio ingeschakeld en daar waarschuwde men voor een mogelijke tsunami en dat iedereen in de lage gebieden het hoger op moest zoeken. Daar wij al hoger stonden blijven staan en proberen de slaap te vatten. Om half acht werden we wakker en alles leek weer normaal. De radio zei echter dat er twee doden waren gevallen, beiden in de omgeving van Kaikura. Ook zou er veel beschadigd zijn maar daar hebben we niets van gezien. Wel wilden we morgen met de veerboot van Picton naar Wellington maar vanwege de schade aan de steigers zowel in Picton als in Wellington kunnen de vaarten pas vanaf morgen of woensdag pas weer hervat worden. Het overvaren zal dan ook pas op woensdag of donderdag plaats vinden. De Nieuw Zeelanders zijn aardig nuchter als het gaat over de aardbeving. Ze zijn er niet echt ondersteboven van maar verzwijgen het ook niet. Door zoiets sta je toch weer even stil bij de betrekkelijkheid van alles.
Vandaag is er weer behoorlijk wat regen gevallen en vanaf morgenmiddag 15.00 uur gaat het helemaal los. Woensdag klaart het weer wat op. Vanmiddag wat gewinkeld in Richmond en voorstadje van Nelson en we zitten nu in de bibliotheek om dit stukje te typen en straks te verzenden. Straks nog even langs de Thaise take away en dan een plekje zoeken voor de nacht.
Vrijdag en zaterdag twee slechte dagen gehad voor wat betreft het weer. Vanmorgen zaterdag alles weer aangevuld op de camping en met een licht miezerregentje op pad gegaan naar het Noorden van het Zuidereiland. De bedoeling was om het Abel Tasman park te bezoeken en daar een dag of twee te verblijven. Gezien het weer onze plannen wat bijgesteld.
Tjitske heeft voor het eerst in de camper gereden en dat was als bijrijder best wel een beetje raar maar daardoor wel wat kunnen filmen onderweg. In de middle of nowhere hingen er aan een hek allemaal schoenen. Er hingen zelfs paren bij. Hoe komen die aan het hek? Zijn er niet gemelde verdwijningen geweest van wildkampeerders die naderhand nergens gemist werden?
Vandaag ook nog ondergronds geweest en wel in de grotten van Ngarua. Deze schijnen wereldberoemd te zijn. Het was kleinschalig maar erg leuk. In de grot kreeg ik enkele malen een kind van anderhalf jaar in de handen gedrukt omdat papa en mama de handen vol hadden aan hun andere kind en de bagage die ze bij zich droegen. Was best wel leuk bij het gemis van Ava en Mats.
Daarna naar Collingwood gereden gelegen aan de Golden Bay en die grenst weer aan het Abel Tasmanpark. Voor zondag een dagtrip van 6,5 uur geboekt waarbij we met een gemotoriseerd voertuig via het strand naar een natuurgebied toerijden. Mogelijk dat we vanuit dit punt ook nog walvissen kunnen zien. Maar we gaan eerst de nacht in. We staan weer op een mooi plekje aan de oceaan ongeveer 15 meter vanaf het water. De maan is goed zichtbaar en het maanlicht valt op de golven die omkrullen in de branding. Op het strand hebben we een dood zeemonster gefotografeerd waarvan je, als je die levend tegenkwam je behoorlijk zou schrikken.
Zondag was een mooie dag. De hele dag de zon gezien. Schijnt een uitzondering te zijn de komende 5 dagen. Vandaag een trip geboekt naar het einde van een landtong. Deze gaat kilometers vanaf het vaste land de oceaan in. Er vormen zich constant nieuwe duinen die zich ook nog eens verplaatsen. Daar is tevens het meest noordelijke puntje van het Zuidereiland te weten Cape Farewell.
We gingen uiteindelijk met 18 man en hebben grotendeels door de duinen en over het strand gereden. Het waaide behoorlijk dus het zand stoof aardig. Aardig wat zonnende zeehonden gezien. De meesten keken niet op of om. Kilometers schoon strand. Er lag geen enkel stukje troep op het strand. Op het Farewell Spit want zo heet deze landtong gelden de strengste milieueisen. Het is dan ook een zeldzaam gebied. Aan het einde van de landtong stond een vuurtoren en in en rondom een voormalig huis van de vuurtorenwachter een uurtje gepauzeerd. Indrukwekkende mooie natuur zoals stuifzand, schitterende duinen, blauwe oceaan en zeehonden. Helaas geen walvissen gezien.
Zondagavond na het eten de camper aan een weggetje geparkeerd met achter ons een bergrug met pal achter ons een historische begraafplaats. Volgens te teksten op de grafstenen lagen er mensen die ervoor hebben gezorgd dat Nieuw Zeeland geworden is tot wat het nu is. Na een wandeling de berg op en het plaatsje Callingwood vanaf boven bekeken te hebben gingen we de nacht in.
Rond middernacht werd Tjitske wakker en dacht dat ik lag te wiebelen met m’n voeten. Toen zij zag dat dit niet het geval was maakte ze me wakker. De camper schudde inderdaad behoorlijk. Eerst dacht ik dat het de wind was omdat de camper nogal wind gevoelig is maar omdat ik de wind niet hoorde kon dat eigenlijk niet. Daarna dachten we nog dat er iemand tegen de camper aan het duwen was maar ook dat kon eigenlijk niet omdat je niet hoorde dat er iemand liep. Maar ja je weet het maar nooit met een begraafplaats naast de camper! Ineens hoorden we ook nog een zwaar dreunend geluid. Hierop dacht ik Frans ineens aan een aardbeving waarop we besloten om naar een plekje te gaan waar we niet door vallende rotsblokken konden worden bedolven. Toen we aan het draaien waren kwam er een auto voorbij rijden die stopte en waarvan de inzittenden vertelden dat er een aardbeving was en zij vroegen hoe we ons voelden en dat we beter naar de school konden gaan omdat de gemeente daar mensen met raad en daad konden bijstaan. Hierop de weg ingeslagen naar de school en daar op een open stuk terrein geparkeerd. Die nacht kwamen er nog twee personenauto’s bij ons staan. Hierop de radio ingeschakeld en daar waarschuwde men voor een mogelijke tsunami en dat iedereen in de lage gebieden het hoger op moest zoeken. Daar wij al hoger stonden blijven staan en proberen de slaap te vatten. Om half acht werden we wakker en alles leek weer normaal. De radio zei echter dat er twee doden waren gevallen, beiden in de omgeving van Kaikura. Ook zou er veel beschadigd zijn maar daar hebben we niets van gezien. Wel wilden we morgen met de veerboot van Picton naar Wellington maar vanwege de schade aan de steigers zowel in Picton als in Wellington kunnen de vaarten pas vanaf morgen of woensdag pas weer hervat worden. Het overvaren zal dan ook pas op woensdag of donderdag plaats vinden. De Nieuw Zeelanders zijn aardig nuchter als het gaat over de aardbeving. Ze zijn er niet echt ondersteboven van maar verzwijgen het ook niet. Door zoiets sta je toch weer even stil bij de betrekkelijkheid van alles.
Vandaag is er weer behoorlijk wat regen gevallen en vanaf morgenmiddag 15.00 uur gaat het helemaal los. Woensdag klaart het weer wat op. Vanmiddag wat gewinkeld in Richmond en voorstadje van Nelson en we zitten nu in de bibliotheek om dit stukje te typen en straks te verzenden. Straks nog even langs de Thaise take away en dan een plekje zoeken voor de nacht.
-
14 November 2016 - 06:31
Elian En René:
Wat een avonturen! We zijn heel blij dat alles goed gaat met jullie; we moesten aan jullie denken na het nieuws van de aardbeving. Heel veel plezier verder en goede reis! -
14 November 2016 - 07:17
Christine:
Hallo familie Frits,
goed dat jullie wat van je hebt laten horen.
We maakten ons al een beetje zorgen.
Ondanks alles, geniet er nog maar van.
Liefs. -
14 November 2016 - 07:36
Tessa:
Goed om te horen dat jullie save and sound zijn.
Het was best even schrikken.
Hoorde van onze zoon die in Auckland woont dat de beving daar nagenoeg niet gevoeld is.
Gelukkig dat jullie ook al hogerop waren gereden ivm vloedgolven.
Hoorde hier op het journaal dat deze tussen de 3 en 5 meter zijn geweest.
Een hele fijne reis verder!
Tessa -
14 November 2016 - 10:34
Nel:
Fijn om de verslagen te lezen, krijgen er ook zin in om zo'n reis te gaan maken.
Leuk om jullie zo te kunnen volgen, zo "reizen" we een beetje mee.
Fijn dat je reageerde op de app om ons even gerust te stellen.
Geniet van jullie vakantie en belevenissen, Nel -
14 November 2016 - 13:41
Marry:
Hallo Frans en Tjitske,
Fijn dat het goed met jullie gaat!
We wensen jullie nog veel fijne zonnige dagen toe!
Lfs uit Ommen -
14 November 2016 - 14:37
Elly:
Wat is het leuk om mee te lezen. Fijn om te horen dat het goed gaat en dat jullie zo genieten. (ondanks de even wat mindere berichten) Ga daar vooral mee verder. Hoop dat het weer sneller weer beter wordt. Volgens mij staat jullie mond straks niet meer stil.........
Groetjes, Elly -
14 November 2016 - 16:05
Leo:
hallo globetrotters,
we hebben ook nog aan jullie gedacht toen we hoorden van de aardbeving maar ik wist dat jullie niet meer in die regio zaten maar het blijft toch wel een beetje angstig.
ook fijn dat de auto nog heel is na dat tjitske had gereden (haha)
en nu op naar het mooie weer fijne overtocht en doe tasman de groeten
gr leo en ellen -
14 November 2016 - 16:46
Roel En Wil:
Spannend allemaal hoor. Gelukkig alles goed gegaan. Groetjes en geniet ervan. -
14 November 2016 - 16:51
J&H:
Toen we het bericht over de aardbeving hoorden hebben we natuurlijk direct aan jullie gedacht. Raar om mee te maken! Gelukkig zijn jullie ongedeerd en kunnen jullie verder op avontuur!
We genieten van jullie verhalen! L.gr.J&H -
14 November 2016 - 17:25
Mia:
Ook hier hebben we meteen aan jullie gedacht ivm de aardbeving. Jullie beleven wel van alles zeg! Fijn dat alles goed is.
Mooie foto's hoor! Groetjes Mia -
14 November 2016 - 18:55
Annelies:
Heb aan jullie gedacht, en ben blij nu weer iets te lezen, dat het goed gaat....ondanks bevingen.... -
14 November 2016 - 19:34
Sytske:
Liep een beetje achter met jullie verhalen. Fijn om het te lezen. Wat veel moois zien jullie onderweg. Dapper, om steeds maar wild te kamperen en eenzame wegen te gaan. Door het verslag van de aardbeving voelen we even jullie angst mee. Gelukkig dat jullie een veilig plekje konden vinden.
Wat beter weer zou natuurlijk fijn zijn als je aan de andere kant van de wereld zit. Maar vast warmer dan hier, brrrr zo koud en nat.
Goede overtocht en reis vervolg! liefs Cor en Sytske -
14 November 2016 - 19:58
Fredie:
Uiteraard ook gelijk aan jullie gedacht. goed om te horen dat het goed gaat met jullie!
Mooi om de verhalen te lezen. Pas goed op jullie zelf!
Liefs Fredie
-
14 November 2016 - 22:32
Corien:
Fijn dat de jullie de aardbeving goed hebben doorstaan. En ik hoop dat het "mei-zonnetje" weer te voorschijn komt. Ook hier regent het al een hele middag en avond :(
Goede reis en leuk om jullie avonturen te volgen. -
14 November 2016 - 23:00
Ava:
Hallo lieve opa en oma!
Wat fijn dat het goed met jullie gaat!
Als jullie terug zijn wil ik graag alle verhalen horen!
Ik mis jullie!
Liefs en dikke kus AvA -
15 November 2016 - 19:37
Wim En Trudy De Groot:
Fijn om te horen dat het goed met jullie gaat.
groetjes, Wim en Trudy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
